പൂമ്പാറ്റ ബാക്കിവെച്ചത്……..

ഇഷ്ടമെന്നൊരുവട്ടം പതിയെ ചൊല്ലി,
എന്റെ കാതുകളിൽ
പുതുമഴയായി പെയ്തിറങ്ങി,
മഴതോർന്നപ്പോൾ ഇഷ്ടമല്ലെന്നു
പലവട്ടം കലമ്പി, നിറമാർന്ന മഴവില്ലും വളച്ചൊടിച്ചെങ്ങോപ്പോയ് മറഞ്ഞവളേ…

നിന്റെ മൗനം ഒരു
പളുങ്കു പാത്രമായിരുന്നെങ്കിൽ,
കറുത്ത കണ്ടൻ പൂച്ചയായ് വന്ന്
ഞാനത് തട്ടി മറിച്ചേനേ…
ഇരുളിൽ അത് പൊട്ടിപിളരുന്നത് നോക്കിയിരുന്നേനെ….

വസന്തത്തിൻ  പുലർവേളയിൽ,
ഒരായിരം മഞ്ഞുത്തുള്ളികൾ നെയ്ത
പച്ച പട്ടുമെത്തയിൽ വിരിഞ്ഞുണർന്ന
എന്റെ  ചുണ്ടുകളിൽ നിന്ന്
തേൻ നുകർന്ന്, എന്നെ ചുംബിച്ച്,
ഇനിയും വരാമെന്ന് ചൊല്ലിയെങ്ങോ പോയ്മറഞ്ഞവളെ,
കിഴക്ക് നിന്നുയർന്നടിച്ച പൊടിക്കാറ്റിൽ
നിറം മങ്ങി ചുരുണ്ടെൻ
ഇതളുകൾ കൊഴിയവെ,
വഴി മുട്ടിയ വേരിനു മുകളിൽ,
ചീയുന്ന ജഡമായി ഞാനില്ലാതാകവേ,
ഒരു വേള നീ എന്നെ തേടി വന്നുവെങ്കിലെന്ന്
വ്യർത്ഥമായി ആശിച്ച് പോയ് ഞാൻ..

വീണ്ടുമൊരു പുതു വസന്തത്തിൽ
വിരിഞ്ഞ പൂവിലേക്ക് തേനുണ്ണാൻ
പൊൻചിറകുകൾ വീശി നീയണയവേ,
ഇങ്ങു മണ്ണിന്റെ
ഈർപ്പം വലിഞ്ഞ മടിത്തട്ടിൽ
ഇനിയുമൊരു ജന്മത്തിനായ്,
ഒരു പുത്തൻ വസന്തത്തിനായി
ഞാൻ കാത്തിരിപ്പൂ…

അത്  നിന്നെ സ്വന്തമാക്കാനല്ല,
എന്നിൽ വന്നു നീ
മറന്നു വെച്ച് പോയ പൂമ്പൊടിയും,
ഹൃദയത്തിൽ നട്ടുമുളപ്പിച്ച
ഒരു പിടി സ്വപ്നങ്ങളും തിരികെത്തരാൻ,  അത്രമാത്രം….

… ജോ…

മരണത്തിൽ സംഭവിക്കുന്നത്..

മഴയ്ക്ക് പെയ്യണമെന്നുണ്ടായിരുന്നു…
മാനം മുഖം കറുപ്പിച്ചങ്ങനെ നിന്നു..
അലമാലകൾ പോലെ ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് തേങ്ങലും നിശ്വാസവും ഉയർന്നു താണു..
നേരത്തെ വന്ന കാക്കകൾ പ്രധാന ചില്ലകളിൽ മുഖ്യാഥിതികളായി സ്ഥാനം പിടിച്ചു
വൈകി വന്ന ചിലർ സ്ഥാനത്തെ ചൊല്ലി മുറുമുറുപ്പ് തുടങ്ങി…
കാറ്റൊന്നു ദിശമാറി വീശിയാൽ കുരയ്ക്കുന്ന നായ പാതിയടഞ്ഞ കണ്ണുകളുമായി ധ്യാനാത്മകമായ മൗനവൃതത്തിലായിരുന്നു…..
നീല ടാർപ്പായക്കടിയിൽ
കസേരകൾ നിരന്നു കഴിഞ്ഞു…
ആളുകൾ ഒറ്റയായും കൂട്ടമായും
വന്നും പോയുമിരുന്നു…..
സ്ഥലത്തെ ദിവ്യന്മാർ അവിടിവിടെയായി കൂട്ടം കൂടിയിരുന്ന് ആഗോള ചർച്ചകൾക്ക്
തീകൊളുത്തി പുകച്ചുരുളുകളായി മുകളിലേക്കുയർത്തി വിട്ടു…….

കണ്ണീരും കഫവും ഒരുപാടൊഴുക്കി
തളർന്നു വാടിയ കണ്ണുകളൊരുപ്പിടി
ശവത്തിന്റെ തലക്കലും കാൽക്കലും…
വന്നുകേറുന്നവരുടെ  മാലയിലും, പൊൻവളയിലും
തട്ടിത്തടയുമ്പോൾ മാത്രം
പ്രകാശിക്കുന്ന കണ്ണുകൾ…..

മാവ് കിട്ടാഞ്ഞിട്ടാണോ എന്നറിയില്ല…
കോടാലി ചെന്ന് വീണത് തെങ്ങിലാണ്…
“മരിച്ചവനോ പോയി, എന്നെയും കൊല്ലണോ “യെന്ന തെങ്ങിന്റെ തേങ്ങൽ
പുറത്താരും കേൾക്കാതിരിക്കാൻ
കോടാലി പ്രത്യേകം ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നു…..
കൂടും കുട്ട്യോളും നഷ്ട്ടപെട്ട
ദുഃഖത്തിൽ മനംനൊന്ത
മരംകൊത്തി ശാപവാക്കുകളുരുവിട്ട്
ദൂരേക്ക് പറന്നുപോയി…

യുവധാര കോമളന്മാർ വട്ടംചുറ്റി
കുഞ്ഞാറ്റ കിളികളിൽ  നങ്കൂരമിട്ടു..
കനിയണെ കൃപാകടാക്ഷം എന്ന പ്രാർത്ഥനയോടെ……..

പിന്നാമ്പുറത്തെവിടെയോ ദിവ്യന്മാരൊരു കുപ്പിയുടെ കഴുത്തറുത്തു മിനുങ്ങി..
കാര്യങ്ങൾ ഒന്നുഷാറായി….
നായ ദീനാനാഥനായിരുന്നു….
വാലും ചുരുട്ടി മുൻകൈകളിൽ
താടിയും ചായ്ച്ചൊരു കിടപ്പ്…..
പിന്നിലൂടെ പോയ പൂച്ചയേയും പാടെ കണ്ടില്ലെന്നു നടിച്ചവഗണിച്ചു……..

പ്രതിപക്ഷത്തെ കുട്ടിനേതാവ് പണികളൊരുപാട്  ഒറ്റക്ക്‌
ചെയ്‌തുകൊണ്ടിരുന്നു
ഇല്ലാത്ത പണികളുണ്ടാക്കാനും മറന്നില്ല..

ശവം ഗാഢനിദ്രയിലായിരുന്നു..
ജീവനുള്ളപ്പോൾ ചിരിക്കാത്തവർ
ഇപ്പോളെടുത്ത് വന്നിരുന്ന് കരയുന്നതിന്റെ
യുക്തിവൈരുധ്യം എത്രമാത്രമെന്നു
ചിന്തിക്കയായിരിക്കും…..

ഒടുവിൽ തൊണ്ടപൊട്ടുമാറുച്ചത്തിലൊരു
അലമുറയുടെ അകമ്പടിയോടെ,  മണ്ണിലെ പുഴുക്കൾക്ക് വിട്ടു കൊടുക്കാതെ, ചിത ശവത്തെ മുഴുവനായി തിന്നു തീർത്തു….
അവധി ദിനമല്ലേ, ഒന്നിച്ച് കൂടിയതല്ലേ,
ദിവ്യന്മാർ ചാരം പാറിയ മണ്ണിലിരുന്ന്,
ആത്മാവിന് നിത്യശാന്തി നേർന്ന് കൊണ്ട്
രണ്ടു തുള്ളി വിരലിലെടുത്ത്
വായുവിൽ കുടഞ്ഞു..
ബാക്കി തുള്ളികൾ വയറ്റിലേക്കും….

പരലോക പ്രവേശനം നടത്തി,
മക്കളെ ഒരുനോക്കു വീണ്ടും കാണുവാൻ
കാലന്റെ കാലുപിടിച്ചു
സമ്മതം വാങ്ങിവന്നപ്പോൾ
അവസാന എപ്പിസോഡിനു
കണ്ണും കാതും കൊടുത്തെല്ലാവരും
കണ്ണീരോടിരിപ്പുണ്ടായിരുന്നു…..

ഒരുപക്ഷെ താൻ മരിച്ചപ്പോൾ കരഞ്ഞതിലുമേറെ അവരിപ്പോൾ
കരയുന്നില്ലേയെന്ന ശങ്കയോടെ
പുറത്തേക്കിറങ്ങി വായുവിൽ ലയിക്കാനൊരുങ്ങുമ്പോൾ,
നിർന്നിമേഷനായി ചായ്പ്പിൽ കിടന്ന നായ
ചാടിയെഴുന്നേറ്റു വാലാട്ടി കുരച്ച്
നിസംശയം അവന്റെ കൂറ് പ്രകടിപ്പിച്ചു…

പുതുവഴി വെട്ടുന്നവരോട്….

മഴ പെയ്തു തണുത്ത മണ്ണിൽ നിന്നും
മഴപ്പാറ്റ  ഉയർന്നു വന്നപ്പോൾ  കണ്ടത്
വാർമഴവില്ലും വട്ട കൂണുകളും…
അച്ഛൻ പറഞ്ഞു വെളിച്ചമായിരിക്കണം
നിന്റെ  ലക്‌ഷ്യം,
മറ്റൊന്നിലും കണ്ണുടക്കരുത് ,
അമ്മ  പറഞ്ഞു  കൂട്ടം  വിട്ടൊരിക്കലും  പോവരുത്, കൂട്ടര് കുറ്റം പറയാനിടവരരുത്..
പകലിനെ ഭയക്കണം,
ഇരുളിനെ വെറുക്കണം,
വെളിച്ചം  അതുമാത്രമാവണം
നിന്റെ  ലക്‌ഷ്യം…..
സൂര്യാംശു കടലിനെ ചുംബിച്ചുണർത്തുന്ന കണ്ട് ചുവന്നു തുടുത്ത ആകാശവദനം  നോക്കിയിരുന്നപ്പോൾ
ഉള്ളിലൊരുപിടി സ്വപ്‌നങ്ങൾ തിരതല്ലിയുണർന്നു…
സന്ധ്യക്ക്‌  പൂത്തുലഞ്ഞ  മുല്ലപ്പൂവിൻ  ദലങ്ങൾ  അടുക്കിയ  മെത്തയിൽ  കിടക്കണം,
കാട്ടാറിന്റെ  കരയിൽ  ഓളങ്ങളൊരുക്കിയ  കച്ചേരി  കേൾക്കണം..
പുലരിയുടെ  കാറ്റേറ്റ്  വാങ്ങി തെന്നി പറക്കണം…..
വണ്ടുകൾക്കൊപ്പമിരുന്ന്   തേൻ  കുടിക്കണം
അമാവാസി രാവുകളിൽ മിന്നാമിനുങ്ങിനൊപ്പം മയിൽപ്പീലി കാവിലെ
പൂരം കാണാൻ പോവണം….

മൂത്തവർ  മുരണ്ടു  എങ്ങും  പോവരുത്  ഒന്നും  ചെയ്യരുത്…
വെളിച്ചമാവണം നിന്റെ   ലക്‌ഷ്യം…..
വെളിച്ചമാണു നമ്മുടെ  സ്വർഗ്ഗ കവാടം..
ഇഹലോക വാസം വെറും മിഥ്യ മാത്രം..
നമുക്ക് പരലോക വാസമൊരുക്കിയോൻ വെളിച്ചം…
ഇന്നലെ  പോയവർ  ഇനിയും തിരികെ വരാത്തതെന്തേയെന്നു ചോദിച്ചപ്പോൾ
അഹങ്കാരിയായി…
വെളിച്ചമല്ലാത്ത  പലതും  ഉണ്ടെന്ന്  പറഞ്ഞപ്പോൾ  താന്തോന്നിയായി…
ഒടുവിൽ അമ്മയുടെ കണ്ണീരിനും അച്ഛന്റെ നെടുവീർപ്പിനും മുന്നിൽ സ്വപ്‌നങ്ങൾ മണ്ണിട്ട് മൂടി, ഊഴം  വന്നപ്പോൾ
ഞാനും  പറന്ന് പൊങ്ങി,
വെളിച്ചം  തേടി യാത്രയായി……..

അടുക്കുന്തോറും കൂടിവന്ന ചൂടിലെന്റെ
ചിറകുകൾ കരിഞ്ഞു നിലത്തു വീണു
പിടയുമ്പോൾ അടുത്ത് കിടന്ന മൂത്തവർ ചൊല്ലി “നിന്റെ മൊഴികൾ ദൈവകോപം വരുത്തി, നീ ഒരു ശാപം കൊണ്ടവൻ, കുലംകുത്തി, ജന്മം പിഴച്ചവൻ ”

ശാപം തന്ന ദൈവവമല്ലേ സൃഷ്ടിയും നടത്തി മഹാനുഭാവായെന്നു ചോദിക്കുമ്പൊളേക്കും
കുഞ്ഞുറുമ്പുകൾ വന്നു
വിരുന്നുണ്ണുവാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു…..

ജീവനോടെ  കാർന്ന്  തിന്നുന്ന  ഉറുമ്പുകളോട്  യാചിച്ചത്  വെറുതെ  വിടണേ  എന്നല്ല……
കൊന്നിട്ട്  തിന്നണേ എന്നായിരുന്നു….

… ജോ…

തിരിച്ചറിവുകളിൽ തട്ടി വീണത്

മരണമെത്തുന്ന നേരത്തും ഇമയനക്കാതെ
നിൻ മിഴിയിൽ നോക്കി, ഇനിയും
അറിയാൻ ബാക്കിയുള്ളോരനേകം
വർണ്ണങ്ങളറിയും ഞാൻ…
മരണം ഒരുവട്ടമെന്നെ പുൽകിയാൽ
പിന്നെ കാത്തിരിപ്പ്…
അത് നീ മരിക്കും വരെയല്ല…
എന്റെയീ ദേഹമഴിയും വരെ…
ആർത്തിയോടൊരായിരമണുക്കൾ
ചർമ്മവും കടന്നു മാംസവും കരണ്ട്
ഉള്ളിലേറുമ്പോൾ ഉണരുമെൻ സിരകൾ…
അതിലുറഞ്ഞ രക്തവും
അതിലലിഞ്ഞ നിന്നോടുള്ള പ്രണയവും
മണ്ണിലേക്കൊഴുകുകയായ് പിന്നെ..
ഭൂമിയുടെ ഉദരത്തിലൂടൊരു പ്രവാഹമായി,
നിൻ കാലൊച്ചയും തേടി അലയും ഞാൻ…
എന്റെ ഓർമ്മകളുമായി മണ്ണിനുമുകളിൽ
നീ തപിക്കുമ്പോൾ, ഇങ്ങു കീഴെ,
മണ്ണിന്റെ തണുപ്പിൽ നിന്റെ ഗദ്ഗദങ്ങൾക്ക്
കാതോർക്കും ഞാൻ…..
സ്വപ്‌നങ്ങൾ ചേർത്തുവെച്ച് നാമൊന്നിച്ച്
കെട്ടിപ്പടുത്ത വീടിന്റെ,
പിന്നാമ്പുറത്തൊരു മൂലയിലിരുന്ന്
ഏകാന്തതയുടെയും കുത്തുവാക്കുകളുടെയും
കൂരമ്പുകളേറ്റു നീ പിടയുന്നതും,
വിറയാർന്ന വിരലുകൾക്കൊണ്ടൊരു
കുഞ്ഞു കുഴിക്കുത്തി
അതിലൊരു പനിനീർ ചെടി
നട്ടുണർത്താൻ നോക്കുന്നതും,
നിന്റെ കണ്ണീർതുളളികൾ
അതിന്നു വളമായിത്തീരുന്നതും,
ഇങ്ങു മണ്ണിന്റെ കീഴിലിരുന്നറിഞ്ഞു ഞാൻ…
മണ്ണിലേക്കൂർന്നിറങ്ങി എന്നെ പൊതിഞ്ഞ
നിന്റെ സ്നേഹബാഷ്പങ്ങൾ
“പോകുമ്പോൾ എന്നെയെന്തേയിവിടെ
തനിച്ചാക്കി”യെന്നു ചോദിച്ചു വിതുമ്പിയപ്പോൾ, ഉത്തരമില്ലാത്തൊരു
നിശ്വാസമായുയർന്നു ഞാൻ……

നിന്റെ കണ്ണീരും അതിലെന്റെ
ജീവനും നൽകി നീ നട്ട ചെടിയൊരു
രാത്രി കൊണ്ട് വളർന്നതും,
പുലരിവെയിലിൽ നറുമണം പടർത്തിയൊരു
പൂവായി വിടർന്നതും നീയറിഞ്ഞില്ല…
നിദ്രയിൽ നിന്നുമുണരാൻ മടിച്ച നിന്നെയും
മണ്ണിനടിയിലേക്ക്‌,
നിത്യമാം മുക്തിയിലേക്ക്‌ ഞാൻ  കൈപിടിച്ചുയർത്തും വരെ…

മുകളിൽ, നമ്മുടെ ശിലാസ്മാരകങ്ങൾക്ക്  മുകളിൽ,
നിന്റെ പനിനീർ ചെടിയിൽ ആദ്യമായി വിരിഞ്ഞ പൂവും സമർപ്പിച്ച് ഏവരും പിരിഞ്ഞുപോയപ്പോൾ,
ഇങ്ങു കീഴെ നിന്നെ ഞാൻ വീണ്ടുമറിയുകയായിരുന്നു…
മരണത്തിന്റെ ഈ മരവിപ്പിലും
എനിക്ക് നീയും നിനക്കു ഞാനും
മാത്രാമെന്ന് തിരിച്ചറിയുകയായിരുന്നു..
ഇനി യാത്ര…..
അനന്തമാം പ്രണയത്തിന്റെ നിത്യമാം സത്യമായി, നാമൊഴുകും ഭൂമിയുടെ ഉദരത്തിലൂടൊന്നിച്ചൊരു
ജീവനായി,  ദേഹിയായ്, ദൂരേക്ക്….
ചുറ്റും അനേകരുണ്ടായിട്ടും ഒറ്റക്കിരുന്ന്
പനിനീർ ചെടികൾ നട്ട് കണ്ണീർ കൊണ്ടതിനെ നനച്ചു വളർത്തുന്നവരുടെയടുത്തേക്ക്…..